اختصاصی فارمافوری:انواع ویروس اچ آی وی چیست؟ HIV ویروسی است که سیستم ایمنی بدن را ضعیف می کند. دو نوع اصلی این ویروس وجود دارد: HIV-1 و HIV-2
هر دو نوع HIV بیماری های طولانی مدت اما قابل کنترل هستند. با درمان موثر، افراد مبتلا به HIV می توانند زندگی طولانی و سالمی داشته باشند.
شناخت انواع مختلف HIV به افزایش آگاهی از این بیماری کمک می کند. در این مقاله به بررسی تفاوت ها و شباهت های HIV-1 و HIV-2 می پردازیم.
جغرافیا و ژنتیک
HIV-1 و HIV-2 از نظر ژنتیکی متفاوت هستند اما اثرات مشابهی روی بدن افراد دارند.
HIV-1 رایج ترین نوع HIV است و در سرتاسر جهان دیده می شود. حدود ۹۵ درصد از افراد مبتلا به HIV مبتلا به HIV-1 هستند.
HIV-2 عمدتاً در غرب آفریقا وجود دارد، اما به تدریج در مناطق دیگر از جمله ایالات متحده، اروپا و هند ظاهر می شود.
اگرچه HIV-1 و HIV-2 هر دو رتروویروس هایی هستند که می توانند اثرات مشابهی بر بدن انسان داشته باشند، اما از نظر ژنتیکی متمایز هستند. یک مطالعه در سال ۲۰۰۸ نشان داد که ژنوم این دو ویروس تنها ۵۵ درصد هویت توالی دارند.
این بدان معناست که همه آزمایش‌ها و درمان‌ها برای هر دو نوع HIV جواب نمی‌دهند.
انتقال
انتقال HIV-2 برای افراد سخت تر از HIV-1 است. رایج ترین راه انتقال HIV-2 رابطه جنسی دگرجنسگرایانه است. نرخ انتقال HIV-2 از طریق دگرجنس گرا ۵ تا ۱۰ برابر کمتر از HIV-1 است.
میزان انتقال HIV-2 بین مادر و نوزاد ۲۰ تا ۳۰ برابر کمتر از HIV-1 است.
فرد می تواند از طریق تماس مستقیم با مایعات بدن حاوی ویروس به هر یک از انواع HIV مبتلا شود، از جمله:
خون
مایعات جنسی
شیر مادر
عوامل خطر برای انتقال HIV-1 و HIV-2 شامل رابطه جنسی بدون کاندوم و استفاده از سرنگ یا سوزن مشترک است.
با این حال، اگر فردی داروهای HIV را به درستی مصرف کند و بتواند بار ویروسی غیرقابل شناسایی را حفظ کند، خطر کمی برای انتقال HIV از طریق رابطه جنسی وجود دارد. این امر همچنین می تواند به طور قابل توجهی خطر انتقال از مادر به کودک را کاهش دهد.
تفاوت ژنتیکی بین HIV-1 و HIV-2 به این معنی است که اگر فردی آزمایش HIV-1 را انجام دهد، ممکن است HIV-2 را تشخیص ندهد. برای افرادی که در معرض خطر ابتلا به HIV-2 هستند، پزشک ممکن است آنتی بادی ها یا آنتی ژن های HIV-2 را نیز آزمایش کند.
درمان
ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی معمولاً ترکیبی از داروها را تجویز می کند.
برای درمان HIV، ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی معمولاً ترکیبی از چندین دارو به نام درمان ضد رتروویروسی را تجویز می کند. مصرف روزانه این داروها طبق دستور می تواند پیشرفت HIV را کند کند، از انتقال جلوگیری کند و به محافظت از سیستم ایمنی کمک کند.
به دلیل تفاوت‌های ژنتیکی، ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است ترکیب‌های دارویی مختلفی را برای درمان HIV-1 و HIV-2 تجویز کند.
HIV-2 به داروهای خاصی که می توانند HIV-1 را درمان کنند کمتر پاسخ می دهد. از جمله:
مهارکننده های ترانس کریپتاز معکوس غیر نوکلئوزیدی
انفوویرتاید
اگرچه ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی ممکن است ترکیب‌های مختلف دارویی را تجویز کند، اما همچنان پیشرفت فرد را به همان روش کنترل می‌کند که شامل بررسی بار ویروسی و تعداد سلول‌های CD4 و همچنین جستجوی سایر پیشرفت‌های بالینی است.
چشم انداز
اگر HIV-1 و HIV-2 درمان نشوند، هر دو سیستم ایمنی بدن فرد را تضعیف می کنند و او را را در برابر سایر عفونت ها و بیماری ها آسیب پذیرتر می کنند. با این حال، HIV-2 نسبت به HIV-1 کندتر رشد می کند.
افراد مبتلا به HIV-2 ممکن است دوره طولانی تری بدون علائم نسبت به افراد مبتلا به HIV-1 داشته باشند و سرعت پیشرفت به مرحله ۳ HIV کندتر اس. همچنین میزان مرگ و میر کمتری نسبت به HIV-1 دارد.
اگرچه در حال حاضر هیچ درمانی برای هیچ یک از دو نوع HIV وجود ندارد، اما توسعه درمان‌های موثر به این معنی است که افراد مبتلا به HIV می‌توانند زندگی طولانی و سالمی داشته باشند.
خلاصه
HIV-1 و HIV-2 دو نوع اصلی ویروس HIV هستند. اکثر افراد مبتلا به HIV مبتلا به HIV-1 هستند.
هر دو نوع HIV سیستم ایمنی را تضعیف می‌کنند، اما HIV-2 کندتر رشد می‌کند و انتقال آن برای افراد آسان‌تر از HIV-1 است.
تفاوت های ژنتیکی بین این دو ویروس به این معنی است که تفاوت هایی در نحوه تشخیص و درمان HIV-1 و HIV-2 توسط ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی وجود دارد.
این متن توسط تحریریه فارمافوری با استفاده از منابع متعدد تهیه و تالیف تهیه شده است. بازنشر آن تنها با ذکر منبع مجاز است.
