آزمایشات رادیولوژی برای مولتیپل اسکلروزیس

آزمایشات رادیولوژی برای مولتیپل اسکلروزیس. مولتیپل اسکلروزیس یک بیماری مزمن است که در آن آسیب به میلین، پوششی که از سلول های عصبی در مغز و نخاع فرد محافظت می کند، وجود دارد. آسیب در اسکن MRI قابل مشاهده است.

این تغییرات ارتباطات بین مغز و بقیه بدن را مختل می کند و منجر به طیف وسیعی از علائم می شود.

علائم بین افراد متفاوت است، اما می تواند شامل درد و گزگز در اندام ها، مشکلات بینایی، اختلالات عملکرد روده و مثانه، مشکل در راه رفتن، خستگی و ضعف یا بی حسی در بدن باشد.

در حال حاضر هیچ درمانی برای مولتیپل اسکلروزیس (MS) وجود ندارد، اما دارو ممکن است چشم انداز طولانی مدت را در برخی موارد بهبود بخشد. دستورالعمل های فعلی توصیه می کنند برای حداکثر اثربخشی، درمان را در اسرع وقت شروع کنید.

با این حال، برای انجام این کار، داشتن یک تشخیص دقیق بسیار مهم است. هیچ آزمایشی نمی تواند ام اس را به طور قطعی تشخیص دهد، اما آزمایش های تصویربرداری و تجزیه و تحلیل مایع نخاعی می تواند به پزشکان در شناسایی این بیماری کمک کند.

پزشکان اغلب از اسکن MRI برای بررسی مغز و نخاع و شناسایی هرگونه آسیبی که ممکن است نشان دهنده ام اس باشد، استفاده می کنند. آنها همچنین از تست های تصویربرداری برای ردیابی پیشرفت بیماری در طول زمان استفاده می کنند.

رادیولوژی در تشخیص ام اس

اسکن MRI ابزاری مفید برای تشخیص ام اس است.

پزشکان دقیقاً نمی دانند که چرا ام اس اتفاق می افتد، اما به نظر می رسد زمانی رخ می دهد که سیستم ایمنی به اشتباه به غلاف میلین که از سلول های عصبی محافظت می کند حمله می کند.

ضایعات به وجود آمده یا نواحی اسکار در اسکن MRI مغز و نخاع قابل مشاهده است.

تشخیص ام اس ممکن است دشوار باشد زیرا علائم آن با سایر بیماری ها مشترک است و همه را به یک شکل تحت تاثیر قرار نمی دهد.

مهم است که فرد در اسرع وقت تشخیص صحیح را دریافت کند تا بتواند درمان مناسب را شروع کند.

شاخص

پزشکان از دستورالعمل‌های خاصی به نام معیارهای مک‌دونالد برای تصمیم‌گیری در مورد ابتلا به ام‌اس استفاده می‌کنند.

قبل از تایید تشخیص ام اس، پزشک باید شاخص های ضایعات یا آسیب را در حداقل دو ناحیه از مغز، نخاع یا اعصاب بینایی شناسایی کند.

همچنین باید شواهدی وجود داشته باشد که آسیب هر یک از این ضایعات در زمان متفاوتی رخ داده است. ضایعه ای که برای مدتی وجود داشته است معمولاً متفاوت از ضایعه ای است که اخیراً ایجاد شده است.

علاوه بر این، فرد باید یک حمله از علائم را تجربه کرده باشد که ۲۴ ساعت یا بیشتر بدون بهبودی ادامه داشته باشد و همراه با علائم تب یا عفونت رخ نداده باشد.

رد سایر بیماری ها

آزمایش‌های بیشتر می‌تواند به رد سایر عارضه هایی که ممکن است علائم مشابهی داشته باشند کمک کند، مانند:

کمبود شدید ویتامین B-12

بیماری عروقی کلاژن

سندرم گیلن باره

در یک نوع خاص از ام اس، که به عنوان سندرم بالینی ایزوله (CIS) شناخته می شود، فرد می تواند یک دوره آسیب مشابه ام اس را تجربه کند، اما پس از آن هرگز متوجه علائم دیگری نمی شود.

قبل از انجام MRI، فرد باید یک فرم رضایت نامه را امضا کند تا بگوید با این آزمایش موافق است و رادیولوژیست تعدادی سؤال از شما خواهد پرسید.

ممکن است فرد نیاز به پوشیدن لباس مجلسی داشته باشد و باید جواهرات فلزی، سمعک یا وسایل فلزی که ممکن است پوشیده باشد را از بین ببرد، زیرا این روش شامل آهنربای قوی است.

فردی که از ضربان ساز استفاده می کند یا هر نوع فلزی در بدن خود دارد باید جزئیات این دستگاه ها را بداند تا بتواند به متخصص مراقبت های بهداشتی توضیح دهد. برخی از دستگاه ها در طول MRI قابل قبول هستند، اما برخی دیگر قابل قبول نیستند.

نکات دیگر

اسکن MRI بدون درد است، اما ایجاد میدان مغناطیسی می تواند بسیار بلند باشد. صداها مانند ضربه زدن و کوبیدن به نظر می رسند. گوش گیرها می توانند به کنترل بیشتر نویز کمک کنند.

افراد مبتلا به کلاستروفوبیا ممکن است در داخل دستگاه MRI لوله مانند احساس ناراحتی یا اضطراب کنند. برخی از دستگاه‌های MRI باز هستند و تونل ندارند، اما همیشه چنین تصاویر باکیفیتی تولید نمی‌کنند.

بنابراین، اکثر پزشکان MRI تونل مانند را برای تشخیص ام اس توصیه می کنند. آنها گاهی اوقات قبل از آزمایش به فرد دارو می دهند تا به کاهش اضطراب کمک کند.

آزمایش MRI می تواند از ۱۵ دقیقه تا یک ساعت یا بیشتر طول بکشد.

پس از انجام آزمایش، فرد معمولاً می تواند به فعالیت های روزمره خود بازگردد. اگر آنها داروهای آرامبخش دریافت می کردند، ممکن است برای بازگشت به خانه به کمک شخص دیگری نیاز داشته باشند.

ام آر آی برای ام اس چگونه کار می کند؟

اسکن MRI یک آزمایش تصویربرداری است که از یک میدان مغناطیسی و امواج رادیویی برای ایجاد تصویر با اندازه‌گیری محتوای آب در بافت‌ها استفاده می‌کند. این شامل قرار گرفتن در معرض تشعشع نیست.

این یک روش تصویربرداری موثر است که پزشکان می توانند برای تشخیص ام اس و نظارت بر پیشرفت آن استفاده کنند.

MRI مفید است زیرا میلین، ماده ای که ام اس از بین می برد، از بافت چربی تشکیل شده است.

چربی مانند روغن است که آب را دفع می کند. همانطور که MRI محتوای آب را اندازه گیری می کند، نواحی میلین آسیب دیده واضح تر نشان داده می شود. در اسکن تصویربرداری، بسته به نوع یا توالی اسکنر MRI، نواحی آسیب دیده ممکن است سفید یا تیره‌تر به نظر برسند.

نمونه هایی از انواع توالی MRI که پزشکان برای تشخیص ام اس استفاده می کنند عبارتند از:

T1-weighted: رادیولوژیست به فرد ماده ای به نام گادولینیوم تزریق می کند. معمولاً ذرات گادولینیوم برای عبور از بخش‌های خاصی از مغز بسیار بزرگ هستند. با این حال، اگر فردی در مغز آسیب دیده باشد، ذرات ناحیه آسیب دیده را برجسته می کنند. یک اسکن با وزن T1 باعث می شود ضایعات تیره به نظر برسند تا پزشک راحت تر آنها را شناسایی کند.

اسکن T2-weighted: در اسکن T2-weighted، رادیولوژیست پالس های مختلفی را از طریق دستگاه MRI تجویز می کند. ضایعات قدیمی تر با ضایعات جدیدتر رنگ متفاوتی دارند. برخلاف تصاویر اسکن با وزن T1، ضایعات در تصاویر با وزن T2 سبک تر به نظر می رسند.

بازیابی وارونگی ضعیف شده با سیال (FLAIR): تصاویر FLAIR از توالی متفاوتی از پالس ها نسبت به تصویربرداری T1 و T2 استفاده می کنند. این تصاویر نسبت به ضایعات مغزی که معمولا ام اس ایجاد می کند بسیار حساس هستند.

تصویربرداری از نخاع: استفاده از MRI ​​برای نشان دادن نخاع می تواند به پزشک کمک کند تا ضایعاتی را که در اینجا و همچنین در مغز ایجاد می شود، شناسایی کند، که در تشخیص ام اس مهم است.

برخی از افراد ممکن است در معرض خطر واکنش آلرژیک به گادولینیومی باشند که اسکن های T1-weighted  استفاده می کنند. گادولینیوم همچنین میتواند خطر آسیب کلیه را در افرادی که قبلاً عملکرد کلیه آنها کم شده است افزایش دهد.

این نتایج چه معنی ای می دهد؟

پزشک نتایج و معنای آنها را توضیح خواهد داد.

رادیولوژیست که در تفسیر تصاویر تخصص دارد، نتایج اسکن MRI را تجزیه و تحلیل خواهد کرد. آنها این نتایج را برای تفسیر بیشتر به پزشک فرد ارسال خواهند کرد.

پزشک تصمیم می گیرد که آیا نتایج نشان دهنده ام اس است یا اینکه ضایعات می تواند به علت دیگری مانند سکته قبلی، سردردهای میگرنی یا فشار خون بالا باشد.

افزایش سن همچنین می تواند باعث شود افراد، به ویژه افراد بالای ۵۰ سال، ضایعات کوچکی در مغز ایجاد کنند که ارتباطی با ام اس ندارند. در حالی که پزشکان هنوز هم می توانند از اسکن MRI برای تعیین اینکه آیا فرد مسن به ام اس مبتلا است یا خیر، استفاده کنند، تشخیص ممکن است دشوارتر باشد.

آزمایش‌های MRI برای تشخیص ام‌اس مهم هستند، اما این آزمایش‌ها تنها آزمایش‌هایی نیستند که پزشک از آنها استفاده می‌کند زیرا ضایعات ام‌اس همیشه در اسکن ظاهر نمی‌شوند.

تست های دیگر

پزشکان ممکن است علاوه بر معاینات رادیولوژی برای تشخیص ام اس از آزمایشات مورد اعتماد دیگری استفاده کنند. ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ارزیابی مایع مغزی نخاعی (CSF): این آزمایش شامل تعبیه یک سوزن در کانال نخاعی و خارج کردن مایع مغزی نخاعی است. وجود پروتئین های خاص در CSF می تواند نشان دهنده ابتلای فرد به ام اس باشد.

تست‌های پتانسیل برانگیخته: یک تست پتانسیل برانگیخته نحوه واکنش مغز فرد به محرک‌های خاص را اندازه‌گیری می‌کند. نمونه هایی از محرک ها شامل چراغ های چشمک زن یا تکانه های الکتریکی است که پزشک روی پاها یا بازوهای فرد اعمال می کند. این آزمایش می‌تواند به تشخیص ام‌اس کمک کند، زیرا به پزشک اجازه می‌دهد تا تشخیص دهد که یک تکانه عصبی چقدر موثر و سریع حرکت می‌کند.

زندگی با ام اس

فردی که تشخیص ام اس را دریافت می کند، می تواند برنامه درمانی خود را با پزشک در میان بگذارد.

ممکن است برای جمع آوری اطلاعات بیشتر به آزمایش MRI بیشتری نیاز داشته باشند که می تواند به پزشکان در تصمیم گیری در مورد بهترین روش های درمانی و نظارت بر پیشرفت بیماری کمک کند.

برای مثال، اگر پزشک درمان خاصی را تجویز کند که هدف آن جلوگیری از بدتر شدن علائم است، اما اسکن نشان می‌دهد که ضایعات برجسته‌تر می‌شوند، ممکن است فرد به درمان دیگری نیاز داشته باشد.

انواع

چهار نوع اصلی ام اس عبارتند از:

سندرم جدا شده بالینی: علائم فقط یک بار ظاهر می شوند و سپس به نظر می رسد که از بین می روند.

ام اس عودکننده- فروکش کننده: RRMS شایع ترین نوع است و شامل عود کردن می شود که در طی آن علائم بدتر می شوند و زمان های بهبودی که تقریباً به طور کامل از بین می روند قبل از اینکه در زمان عود در تاریخ بعدی عود کنند.

MS پیشرونده اولیه (PPMS): پس از ظاهر شدن، علائم PPMS به تدریج شدیدتر می شود.

ام اس پیشرونده ثانویه (SPMS): در ابتدا، فرد شعله ور علائم و سپس بهبودی را تجربه می کند. سپس علائم دوباره ظاهر می شوند و به تدریج بدتر می شوند.

گزینه های درمان

برخی از داروهای جدیدتر می توانند خطر عود ام اس را کاهش دهند.

RRMS  ممکن است به مجموعه ای از داروها به نام درمان های اصلاح کننده بیماری (DMTs) پاسخ دهد.

هدف DMT ها کاهش پیشرفت ام اس است و شامل موارد زیر است:

بتا اینترفرون ها

گلاتیرامر استات

دی متیل فومارات

برخی از داروها به صورت تزریقی یا خوراکی در دسترس هستند، در حالی که برخی دیگر انفوزیونی هستند که پزشک در فواصل زمانی معین آنها را تجویز می کند.

برخی از این داروها می توانند اثرات نامطلوبی داشته باشند، اما مشخص است که گزینه های درمانی جدید ایمن تر و موثرتر از داروهای قدیمی هستند. یک پزشک ممکن است با فردی در مورد تغییر به داروی جدیدتر صحبت کند.

با این حال، بعید است که این داروها به فرد مبتلا به نوع پیشرونده ام اس کمک کنند.

مدیریت عود و علائم

سایر داروها مانند کورتیکواستروئیدها می توانند التهاب اعصاب را کاهش دهند و برای درمان شعله ور شدن یا علائمی که به طور ناگهانی شدید می شوند مفید هستند. استروئیدها چشم انداز بلند مدت افراد مبتلا به ام اس را تغییر نمی دهند، اما می توانند به بهبود راحتی و کیفیت زندگی او کمک کنند.

عوارضی که می تواند ایجاد شود شامل مشکلات مثانه و روده، خستگی، درد و ضعف است. پزشک می تواند داروهای مختلفی را برای مدیریت این علائم تجویز کند.

اگر فردی متوجه عوارض جانبی یا بدتر شدن علائم خود شد، باید پزشک خود را آگاه کند.

گزینه های سبک زندگی و روش های درمانی

درمان های فیزیکی، شغلی و سایر انواع درمانی نیز می توانند تحرک و کیفیت زندگی را با ام اس بهبود بخشند.

پیروی از یک سبک زندگی سالم که شامل مصرف یک رژیم غذایی مغذی، انجام ورزش منظم و پرهیز از سیگار است، می‌تواند به افزایش تندرستی کمک کند و ممکن است از وخامت ام‌ اس و عوارض آن جلوگیری کند.

علائم اولیه

برخی از علائم اولیه ام اس عبارتند از نابینایی، مشکلات حفظ تعادل، بی حسی یا سوزن سوزن شدن، و دشواری در تحمل گرما. اگر فردی این علائم را تجربه کرد، باید در اسرع وقت برای ارزیابی به پزشک خود مراجعه کند.

چشم انداز

ام اس یک بیماری مادام العمر و پیشرونده است که در برخی موارد می تواند علائم شدیدی داشته باشد.

با این حال، اکثر افراد مبتلا به ام اس علائم خفیف تا متوسط ​​را تجربه می کنند و همچنان به تحرک خود ادامه می دهند. بر اساس داده های موسسه ملی اختلالات عصبی و سکته مغزی، فرد مبتلا به ام اس می تواند به اندازه یک فرد بدون ام اس زندگی کند.

درمان و پشتیبانی برای کمک به فرد برای مدیریت شرایطش در دسترس است.

توسعه داروها برای ام اس به سرعت در حال پیشرفت است. در آینده، درمان‌های جدید، مانند درمان با سلول‌های بنیادی، ممکن است راه‌هایی را برای توقف آسیب‌های ناشی از ام‌اس و احتمالاً معکوس کردن سیر بیماری ارائه دهند.

این متن توسط تحریریه فارمافوری با استفاده از منابع متعدد تهیه و تالیف تهیه شده است. بازنشر آن تنها با ذکر منبع مجاز است.